Bir haftadır Marmaris Sögüt’te tatildeyim. Sabah 07.00’de kalkıyorum. Koşuya çıkıyorum. Birtakım günler yokuş üst görünüme gerçek; kimi günler yerde, taşların üzerinden atlayarak… Koşu sonrası yarım saat yüzüyorum. Sonra kahvaltı edip deniz-ofise geçiyorum. Deniz-ofis kaldığım otelin restoranında, çabucak yanında çoklu priz olan bir masa. Masanın üzerinde bilgisayarım, not defterim, kalemlerim, telefonum, su mataram, kahvem. Fonda dalgaların sesi, karşımda deniz, okaliptüs ağaçları ve uzayıp giden sahil…
“İş”ler çeşitli. Referans mektupları yazıyorum, vakit bulamadığımdan cevaplayamadığım bildirilere dönüyorum, faturalar geldikçe ödemeleri yapıyorum, tezler, senaryolar, proje müracaatları okuyorum, makaleler üzerinde çalışıyorum… Öğrencilerimle, çalışma arkadaşlarımla, proje ortaklarımla, paydaşlarımızla çevrimiçi toplantılar yapıyorum. 17.00-18.00 üzere de “ofis”i kapatıyorum.
Tahmin edebileceğiniz üzere, yanıma gelip “sen ne iş yapıyorsun?” ya da “patron seni tatilde de mi çalıştırıyor?” diye soranlar oluyor. “Bir türlü tatil yapamadın” diye benim için üzülenler… “Kapitalist dünyada para kazanmak zor, dinlenmeye hakkımız yok” diye sistem eleştirişi yapanlar…
Bugün ofisi biraz daha erken kapattım bana sorulan sorular, yapılan yorumlar, yönelen bakışlar ve verdiğim yanıtlar, açıklamalar üzerine düşünmeye başladım:
“Sen ne iş yapıyorsun?”
(Heyecanla) “Akademisyenim, ortağı olduğum, içinde olduğum girişimler var… Bir de çok sayıda proje var dahil olduğum. Harika projeler…”
“Hiç tatil yapamadın…”
“Her sabah koşuyorum, yüzüyorum, bütün günü deniz kıyısında geçiriyorum, akşamları annem, kızım, teyzelerim, kuzenlerimle yemek yiyorum… Çok güzel bir tatil değil mi bu?”
“Patron seni çok çalıştırıyor…”
(Gülerek) “Ben kendi isteğimle açıyorum ofisi… Keyfim çok yerinde…”
Yüzlerindeki sözden, tüm açıklamalarıma karşın benim için üzülmeye devam ettiklerini hissedebiliyorum.
İş ülkesi ve tatil ülkesi
Sanki İş ve Tatil ortasında bir hudut varmış ve ben ya İş’ten ayrılmaktan çekindiğim için ya da birileri bana pasaport vermediği için İş ülkesinden Tatil ülkesine geçemiyormuşum gibi…
Oysa ben hiç bu türlü bir hududun varlığını hissetmedim. “İş” günleri sohbetinden çok keyif aldığım koridor arkadaşlarımla yemek yiyorum, yarışlar yaklaşırken sabah 2-3 saat koştuktan sonra “iş”e gidiyorum ya da gün doğmadan “iş”e gelip akşamüzeri standa gidiyorum, bir ofisimden çıkıp başkasına geçiyorum; gün ortasında lise öğrencileri ile buluşup sürdürülebilirlik, cinsiyet eşitliği üzerine sohbet ediyorum.
İş benim için bir müddetliğine, tıpkı metafordan devam edersek, sonu geçtiğim an geride bırakmak isteyeceğim bir ülke değil. Bana güç veren, huzur veren, beni heyecanlandıran çok sayıda aktiviteden ve beşerden oluşan, nereye gidersem gideyim yanımda taşımak istediğim koskoca bir dünya.
Benim için üzülüyorlar.
Oysa ben çok keyifli ve şanslı hissediyorum.
Belki de onun için bana “hangi bölümler revaçta?”, “ne okuyalım”, “nerede çalışalım”, “sizce geleceğin meslekleri neler?” diye problemlere, “mümkünse sizi heyecanlandırmayan, sizde merak uyandırmayan bir bölüm ya da iş tercih etmeyin”, “mümkünse değer görmediğiniz, ait hissetmediğiniz bir yerde çalışmayın” diyorum.