Kanada’nın Ontario eyaletinin Milton kasabasında yaşayan mahallî halk, geçmişte Crawford Gölü için “dipsiz göl” tabirini kullanıyordu. Gölün sularının insanın tabanına inemeyeceği kadar derin olduğuna inanılıyordu. Suya atılan rastgele bir şey güya sonsuza kadar batıyor üzere görünüyordu.
Bilim insanları ise gölün karanlığında sonsuz bir boşluk değil bir ayna olduğunu keşfetti. Crawford Gölü asırlar boyunca yüzeydeki dünyada yaşanan değişimlerin izlerinin saklandığı bir kasa haline gelmişti. Suya düşen ne olursa olsun, göl tabanına çöküyor ve buradaki çamur katmanlarının içine hapsoluyordu.
Bu çökeltilerden örnekler toplayan bilim insanları, tarihte 1000 yıldan fazla geriye gitmeyi başardı. Bu sayede insanların gezegenimizin kimyasını ve iklimini daha evvel görülmemiş bir süratle dönüştürdüğü ortaya çıktı. Bu değişimler o kadar büyüktü ki, birtakım bilim beşerlerine nazaran jeolojik vakitte yani bir sayfa açıldı: Antroposen yani İnsan Çağı.
Bilim insanları, 11 Temmuz günü Antroposen’in resmen başlayıp başlamadığını ve Crawford Gölü’nün sıfır noktası ilan edilip edilmeyeceği tarafındaki kararlarını açıklayacak.
70 SENE İÇİNDE 7.000 YILI GERİDE BIRAKTIK
Gölden elde edilen çamurlar üzerinde yapılan kirlilik tahlilleri, 1950’li yıllarda büyük bir kırılma olduğuna, geçmişin emniyetli etrafının geride kaldığına ve insanların yarattığı belgisiz yeni bir geleceğe adım atıldığına işaret ediyor.
Bilim beşerlerine nazaran, beşerler 7000 yılda yarattıkları değişimden fazlasını 70 yıl içinde hayata geçirdi. Dünya’nın tarihinde bu süratte ve bu kadar büyük bir değişim hiç görülmemişti. Hiçbir cins bu kadar büyük hasar yaratma kapasitesine ya da çok ziyanı tedbire talihine sahip olmamıştı.
Ontario’da bulunan Brock Üniversitesi’nden Dünya bilimleri profesörü ve Crawford Gölü’ndeki araştırmanın başkanı Dr. Francine McCarthy, The Washington Post’a yaptığı açıklamada, 1950’lerdeki kırılmayla ilgili “kuma çizilmiş bir çizgi gibi” benzetmesini yaptı ve ekledi: “Artık Dünya oyunu öteki bir kural kitabına nazaran oynuyor ve bunun sorumlusu biziz.”
ARAŞTIRMALAR 2009’DA BAŞLADI
Dünya’nın tarihinde her yeni devir bir “golden spike”la (altın uç) yani jeolojik kayıtlarda global dönüşümün eksiksiz bir biçimde korunduğuna ispat olan bir noktaya başlıyor.
Örneğin Tunus’ta bir uçurumun kenarındaki antik göktaşı izleri, dinozorlar çağından Senozoyik periyoduna geçişin işareti kabul edildi. Grönland buzlarında bulunan hidrojen molekülleri ise stabil hava sıcaklıklarıyla karakterize edilen ve insanlık tarihinin tamamını kapsayan 11.700 yıllık Holosen’in başlangıcı sayıldı.
Bu altın uçları gezegenimizin kıta hareketleri, dalgalanan karbon seviyeleri, değişken sıcaklıklar ve ortaya çıkıp kaybolan cinslerle dolu tarihindeki ünlem işaretleri olarak görmek mümkün. Bu işaretler sayesinde bilim insanları, Dünya’nın geçmiş iklimlerini şekillendiren güçleri yorumlayıp günümüzde yaşanan ısınmanın tesirlerini ön görebiliyor.
Dünya’nın geçmişindeki periyotları belirlemekle sorumlu az bilinen bir kurum olan Memleketler arası Stratigrafi Kurulu, 2009 yılında Antroposen’in delillerini araştırmak için yeni bir çalışma kümesi oluşturdu. Bu kümenin maksadı yeni bir altın uç tespit etmekti.
KÜÇÜCÜK ANCAK EŞSİZ BİR GÖL
Dağların doruklarından okyanusların en derin yerlerine, Antarktika’daki buzullardan tropik mercan resiflerine gitmedikleri yer kalmayan uzmanlar en sonunda 2018 yılında McCarthy’nin kapısını çaldı.
O vakte kadar meslektaşları ve öğrencileri dışında McCarthy’nin iklim değişikliğinin izini sürmek için göl çökeltileri üzerine çalıştığını bilen pek kimse yoktu.
Crawford Gölü de en az McCarthy’nin ünü kadar mütevazıydı. Toronto’nun dış mahallelerindeki bir parkta bulunan bu küçük gölcük, lokal halkın okul seyahatlerinden ve pikniklerden tanıdığı bir yerdi. Lakin McCarthy’nin Brock Üniversitesi’nden meslektaşı olan Martin Head, Antroposen Çalışma Kümesi’nin bir üyesiydi ve göldeki sıra dışı kimyasal yapıyla yakından ilgileniyordu.
Güney Ontario’daki bir obruğun binlerce yıl önce suyla dolmasıyla ortaya çıkan Crawford Gölü, çok küçük lakin en derin noktası 24 metreyi aşıyor.
Gölün sularının üst katmanı güneş tesiriyle ısınıyor ve rüzgarlarla dalgalanıyor. Alt katman ise soğuk ve karanlık. Bu nedenle tabanda biriken çökeltileri rahatsız edecek bir canlı varlığı bulunmuyor. Yıl boyunca meyyit mikroplar, hayvan dışkıları ve öteki organik kalıntılar gölün tabanına çöküyor. Ayrıyeten yazın sıcaklık ve asidite belirli bir seviyeye geldiğinde, suda kalsit ismi verilen beyaz bir mineralin kristalleri oluşuyor.
Dibe çöken bu kristaller bir kapak görevi görüyor. Böylelikle her yıl bir koyu renk bir de açık renk çökelti katmanı oluşuyor. Bu çökeltilerin yapısında polen tanecikleri, kirlilik partikülleri üzere gölün dışından gelen unsurlar de bulunuyor. Bunlar etraftaki değişimin işaretçileri kabul ediliyor. Öbür yandan tabanındaki kireç taşı delikli olduğundan, göl yeraltı sularıyla da besleniyor. Bu da oksijen ölçüsünü artırıp değerli çevresel işaretleri etkileyebilecek kimyasal etkileşimleri önlüyor. Dünya üzerinde bu yapıda olduğu bilinen diğer bir su kütlesi bulunmuyor.
McCarthy, gölün global değişimi görmek için eksiksiz bir kaynak olduğunu söyledi.
‘DONUK PARMAK’LA 1300’LÜ YILLARA GİDİLDİ
Araştırmacılar gölden örnek almak için “donuk parmak” olarak bilinen bir aletten faydalandı. İçi alkol ve kuru buzla dolu uzun bir alüminyum takoz olan donuk parmak etrafındaki hava, su ve topraktan daha soğuk olduğu için bu türlü isimlendiriliyor.
Takozu gölün en derin yerinde en tabana kadar gönderen bilim insanları yaklaşık 40 dakika bu biçimde bekledi. Bu esnada gölün tabanındaki çökeltiler takozun üzerinde dondu. Akabinde donuk parmak yüzeye çekildi ve gölün tabanından 1,5 metre derinlikte bir çökelti örneği alınmış oldu.
Bu süreç farklı vakitlerde gölün farklı noktalarında tekrarlandı. Mesela Şubat 2022’de alınan bir örnekteki çökeltiler 1300’lü yıllara kadar uzanıyordu.
Biri koyu biri açık renk olmak üzere iki çizgi bir yıl manasına geldiğinden, bilim insanları bugünden geriye giderek adeta vakitte seyahat edebiliyor. Bu sayede yazılı kayıtların çok daha öncesinde bile Dünya’nın nasıl bir yer olduğu anlaşılabiliyor.
Crawford Gölü’nün tabanındaki arşiv, insanın göl üzerindeki baskısının vakitle nasıl arttığını ve taşma noktasına geldiğini gösteriyor.
SANAYİ İHTİLALİ SONRASI DEĞİŞİM BİR ANDA HIZLANDI
Elbette insan tesirinin bugünkü kadar yıkıcı olmadığı devirler de vardı.
Örneğin yerli halkların gölün kıyısına yerleştiği birinci iki asra ilişkin çökeltilerde kaz dışkılarının ve ağaç kalıntılarının yanında tahıl polenleri üzere insan yerleşimi izleri bulundu. Akabinde 16’ncı yüzyılın başlarında insan izleri bilinmeyen bir sebepten dolayı ansızın silindi. Fakat çökelti katmanları oluşmaya devam etti.
Sonraki çağlara ilişkin çökeltilerden, Avrupalıların Kanada toprakları üzerindeki tesirlerini artırdıklarını görmek mümkündü. Örneğin beşerler ağaçları kestikleri için göldeki beyaz çam polenlerinin ölçüsü giderek azaldı. Kanaryaotu izleri de kesilen ağaçların yerinde hangi tiplerin yaşamaya başladığını gösteriyordu.
İnsan tesiri 19’uncu ve 20’nci yüzyıllarda kendini güzelden güzele gösterdi. Süratle endüstrileşen kentlerdeki kömür ve petrol tüketiminin sonucu olan siyah küller çökeltilerde öne çıkmaya başladı. Bakır ve kurşun üzere ağır metallerin çamurdaki yoğunluğu da arttı.
Ardından 1950 yılı civarında bir kırılma yaşandı. Head, “Bu noktada beşerler işleyen bir sistem olarak Dünya’yı denetim altına aldı” derken hem Crawford gölünün hem de gezegenin başka yerlerinin, geri döndürülemez bir dönüşüme uğradığını belirtti.
NEREDEN ÇIKTI BU PLÜTONYUM?
Değişimin en kıymetli kriterlerden biri radyoaktif bir unsur olan plütonyum oldu. Gölden alınan örneklerde plütonyumun, 1950’lerin başlarından itibaren önemli bir sıçrama yapması dikkat cazipti. (Doğada neredeyse hiç bulunmayan plütonyumun kaynağının, binlerce kilometre uzaktaki nükleer silah denemeleri olması mümkün.)
Diğer değişimler bu kadar yeni olmamakla birlikte ölçekleri geçmişte görülenlerin 10 hatta 100 katı büyüklüğündeydi. Örneğin fosil yakıtların tüketiminin moleküler imzası olan daha hafif bir çeşit azot yayıldı. Kül ölçüsü 5 yıl içinde sekiz katına çıktı. Hava kirliliğinin atmosferdeki suyla tepkiye girmesi sonucu oluşan asit yağmurları kalsit katmanlarını inceltti.
Çökeltiler geri döndürülemez kayıpları da gözler önüne serdi. Örneğin aşikâr mikrop cinsleri büsbütün ortadan kayboldu. O yıllarda Kuzey Amerika’da yaşanan bir ağaç mantarı salgını nedeniyle karaağaç polenlerinde çok önemli bir azalma yaşandı.
Bu esnada sera gazı kirliliği gezegenimizin sıcaklığını karşı konulmaz bir biçimde artırdı. Göldeki kalsit katmanları sıcak yıllarda kalınlaşırken, polenlerden anlaşıldığı üzere orman popülasyonunda sıcağı seven ağaçların yükü artmaya başladı.
Bu periyotta Kanada’nın güneyindeki ortalama hava sıcaklıkları 1,5 derece civarında arttı. Şu an gezegenimiz son buz çağından bu yana en sıcak vakitlerini yaşıyor.
DÜNYA 11.000 YIL EVVELKİ YER DEĞİL
Bu değişimlerin hepsi bilim insanlarının “Büyük Hızlanma” ismini verdikleri sürecin sonucu. 20’nci yüzyılın ortalarında başlayan Büyük Hızlanma kapsamında insan faaliyetlerinde her açıdan dramatik ve eş vakitli bir artış yaşandı.
Antroposen Çalışma Kümesi’nin incelediği öbür potansiyel altın uçlar da birebir şeye işaret ediyor. Bataklıklar, okyanus tabanları, mercan resiflerinin iskeletleri hatta Antarktika’nın buzu bile beşerler tarafından kalıcı olarak kirletiliyor.
McCarthy çalışmalarını şu sözlerle özetledi:
“Çok objektif ve nicel bir biçimde ölçtüğümüz üzere, şu an son 11.000 yılın doğal değişkenliğinin olmadığı bir dünyada yaşıyoruz. Dünya o vakitlere nazaran çok farklı.”
Crawford Gölü’nden son örnek bu yıl ilkbaharda alındı. Antroposen’in altın ucuyla ilgili karar da yarın açıklanacak. Öncesinde birçok çeşit oylama yapıldı.
70 YIL BİR ÇAĞ İLAN ETMEYE KÂFİ Mİ?
Dünya’nın 4,6 milyar yıllık vakit çizgisinde Antroposen’in yeri olmadığını düşünen jeologlar da var. Zira bu çizelgedeki başka çağlar milyonlarca yıl sürmüştü. İnsanın tabiat üzerindeki ezici tesirinin şimdilik yalnızca 70 yılı kapsadığı göz önünde bulundurulduğunda bir çağ ilan etmek için şimdi erken olabilir. Dahası dinozorları öldüren göktaşının ya da başka çağları belirleyen olayların bilakis, insan kaynaklı değişimler tüm dünyada eş vakitli olarak yaşanmadı.
Maine Üniversitesi’nden paleoekolog Jacquelyn Gill, “Atroposen’i resmileştirmek çok kesin bir hudut çizmek ve o sonun ya bir tarafında ya da öbüründe olmak manasına geliyor. Fakat aslında bu ömür biçimimizi değiştiren çok uzun ve çok kademeli bir süreç” diye konuştu.
Yeni çağ ilanını savunanlar ise 1950 öncesindeki çoğunlukla mahallî ve bilakis çevrilebilir insan tesirinin, çağdaş hayatın getirdiği süratli dönüşümden çok farklı olduğunu belirtiyor.
Atroposen Çalışma Kümesi’nin başkanlığını yapan jeolog Colin Waters, “Dünya global ısınmayı, kirliliği ve biyoçeşitlilikteki azalmayı dizginlemek için asıllı adımlar atmazsa durum daha da berbat olacak” dedi ve ekledi: “İnsanlığın gezegen üzerindeki tesirlerinin kalıcı mirası kayalara kazınmış.”
UMUTSUZLUĞA KAPILMAK YERİNE HAREKETE GEÇMEK İÇİN BİR UYARI
McCarthy ise Antroposen’in ilanının insanlığın suçluluğunun yanı sıra eyleyiciliğinin de kabulü manasına geleceğini belirtti. Çünkü Crawford Gölü çevresel yıkımın ispatlarının yanı sıra insanlığın tamir gücünün ispatlarını da gizliyor.
Örneğin 1963 yılında suyu ve atmosferi kirletebilecek nükleer silah denemelerinin yasaklanmasının akabinde Crawford Gölü’ndeki plütonyum ölçüsü azalmaya başladı. ABD ve Kanada’nın güç santrallerine ve öteki fabrikalara kirletici denetimleri uygulamaya başlamasının akabinde çökeltilerdeki kül seviyesi geriledi. Kalsit bantlarının 1980’lerde tekrar canlanması asit yağmurlarına karşı verilen savaşın muvaffakiyetini gösteriyordu.
Ama Crawford Gölü’nde kayıtlı tüm değişimleri bilakis çevirmek bu kadar kolay değil. Atmosferdeki karbondioksit oranları on binlerce yıl boyunca yüksek seyredecek. Kutuplardaki buzulların sanayi öncesi ihtişamını geri kazanabilmesi için de en az bu kadar vakit ve sıcaklıklarda önemli bir düşük gerekecek.
McCarthy ümitsizliğe kapılmak yerine uyanıp harekete geçmek gerektiğini belirtti. Crawford Gölü’nün en az 10.000 yıl daha çökelti toplamaya devam edeceğini de belirten McCarthy, gelecekteki bilim insanlarının buradan aldıkları örneklerde dünyanın karbon emisyonunu sıfırlayıp global ısınmanın önüne geçtiğini, insanların tehlike altındaki çeşitleri kurtarıp nükleer silahları bir kenara bıraktığını ve insanlığın dersini aldığını göreceklerini söyledi.
The Washington Post’un “Hidden Beneath the Surface” başlıklı haberinden derlenmiştir.