Araştırmacılar, insan metabolizması, genetiği ve fizikî yapısından elde edilen datalara dayanarak, Homo sapiens ve öbür hominidlerin Paleolitik periyotta büyük ölçüde etçil olduğunu ortaya koydu. Bilhassa büyük hayvanlar, atalarımızın beslenmesinde kıymetli bir yer tuttu. Araştırmaya nazaran, bu durum yaklaşık 12.000 yıl öncesine kadar sürdü.
Pleistosen periyodunda büyük buzullarla kaplı bir dünyada, mamutlar, mastodonlar ve dev tembel hayvanlar üzere büyük hayvanların çokça bulunması, insanların bu tipleri avlamasına imkan tanıdı. Lakin bu ekosistem, günümüzden epey farklıydı ve çağdaş avcı-toplayıcı topluluklarla kıyaslama yapmak aldatıcı olabilir.
Araştırma grubu, insan bedeninin evrimsel geçmişinin de bu diyetle uyumlu olduğunu belirtti. Örneğin, insan bedeni başka primatlara nazaran daha fazla güç gerektiriyor, bilhassa de büyük beyinlerimizin beslenmesi için. Ayrıyeten, yağları ketonlara dönüştürerek güç sağlayabilen metabolizma sistemimiz ve yüksek düzeyde mide asidi, protein yüklü bir diyetle uyumlu.
İnsan genomundaki değişiklikler de bu etçil beslenmeyi destekliyor. Araştırmacılar, genetik olarak insanlarda yağ bakımından güçlü bir diyet için kimi bölgelerin kapandığını, şempanzelerde ise şeker bakımından varlıklı bir diyet için farklı bölgelerin açıldığını belirtti.
Bu ağır etçil beslenme yaklaşık 11.700 yıl evvel sona erdi ve Neolitik Devrim’le birlikte tarımın yayılmasıyla beşerler daha çok bitki tüketmeye başladı. Lakin bu evrimsel geçmiş, çağdaş diyet için bir rehber niteliğinde değil. Araştırmacılar, geçmişteki çevresel ve ekolojik şartların bugünle kıyaslanamayacağını vurguluyor.
Bu araştırma, yalnızca insanlık tarihini anlamak için değil, tıpkı vakitte evrimsel geçmişimizin etraf üzerindeki tesirini kıymetlendirmek için de kıymetli bir katkı sağlıyor. Araştırma, Amerikan Fizikî Antropoloji Dergisi’nde yayımlandı.